Στο τελευταίο μέρος του μαθήματος οι εκπαιδευτές δραματοποίησαν την ιστορία μιας νυχτερίδας και της παρέας της, όμως δεν δόθηκε το τέλος της ιστορίας.
Οι ομάδες καλούνται να σκεφτούν και να γράψουν η κάθε μια τη δική της εκδοχή για το κλείσιμο της ιστορίας μας και να τη στείλουν στο mail των σπηλαιο-eξερευνήσεων (speleo.webquests@gmail.com).
Ο επίλογος της ιστορίας από την κάθε ομάδα, θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα μας αφού συγκεντρωθούν όλοι.
Μπορείτε να δείτε και να ακούσετε ξανά την ιστορία της νυχτερίδας και της παρέας της για να τη θυμηθείτε
εδώ:
Ιστορία χωρίς τέλος
Δίνοντας ένα τέλος στην ιστορία της νυχτερίδας
(η συμμετοχή των ομάδων)
Η κάθε ομάδα παρακολούθησε ξανά την ιστορία της νυχτερίδας από την ιστοσελίδα μας, τη δούλεψε μέσα στην τάξη και έδωσε το δικό της τέλος στην ιστορία.
Στη δράση αυτή ασύγχρονης τηλεκπαίδευσης συμμετείχαν όλες οι ομάδες, ακόμα κι οι "Μικροί Εξερευνητές" που δεν κατάφεραν να συνδεθούν ζωντανά, καθώς παρακολούθησαν το μάθημα ασύγχρονα μέσω της ιστοσελίδας κι έτσι ενημερώθηκαν κι έμαθαν όλα όσα συνέβησαν και ειπώθηκαν στην 3η τηλεδιάσκεψη.
"Νυχτεριδάκια"
...Λίγο πριν κλειδώσει ο φύλακας την πόρτα, οι νυχτερίδες βγήκαν έξω από τη σπηλιά. Πήγανε στο δάσος και ψάχνανε μεγάλα δέντρα για να κοιμηθούνε γιατί σε λίγες ώρες θα ξημέρωνε. Βρήκανε ένα μεγάλο γέρικο δέντρο με μια μεγάλη τρύπα και σκέφτηκαν ότι είναι ότι πρέπει για να κάνουν εκεί τη φωλιά τους.
Όμως για κακή τους τύχη στην ίδια τρύπα του δέντρου είχαν φτιάξει τη φωλιά τους και οι μέλισσες. Μόλις οι μέλισσες κατάλαβαν ότι είχαν τρυπώσει οι νυχτερίδες όρμηξαν να τις τσιμπήσουν για να της διώξουν από τη φωλιά τους. Οι καημένες οι νυχτερίδες όπου φύγει φύγει...
Ταξίδεψαν μέρες πολλές ή για την ακρίβεια, τις νύχτες ταξίδευαν και μόλις ξημέρωνε κρύβονταν σε πρόχειρες τρύπες για να προστατευτούν από το φως και να ξεκουραστούν. Προσπαθούσαν να βρουν ένα κατάλληλο μέρος για να κάνουν φωλιά και να νιώσουν ασφάλεια.
Επιτέλους, ανακάλυψαν μια καινούργια σπηλιά, αυτή τη φορά στην κορυφή ενός βουνού. Η σπηλιά ήταν άδεια, γιατί μόνο τα πουλιά μπορούσαν να τη φτάσουν. Εκεί λοιπόν έκαναν τη φωλιά τους και εύχονταν να μη τους διώξει από κει ποτέ κανείς ξανά.
ΤΕΛΟΣ
"Απολιθώματα"
...Τα νυχτεριδάκια αναστατώθηκαν από το θόρυβο. Αναρωτήθηκαν "Ποιοι ήταν αυτοί, που έκαναν τόση φασαρία και γιατί χαλούσαν το σπίτι τους;"
Φοβισμένα πέταξαν στο δάσος. Εκεί συνάντησαν το δράκο Φαφούτη. Του διηγήθηκαν την ιστορία τους και εκείνος τους πρότεινε να ταξιδέψουν νότια. Εκεί θα έβρισκαν ένα σπήλαιο, που ακόμα δεν είχε ανακαλυφθεί από τους ανθρώπους. Τα νυχτεριδάκια ακολούθησαν τις οδηγίες του και εγκαταστάθηκαν στη νέα σπηλιά έχοντας για λίγο καιρό την ησυχία τους. Κάποια όμως από αυτά σκέφτονταν; "Για πόσο καιρό θα ζούσαν σε αυτό το σπήλαιο ήσυχα;"
ΤΕΛΟΣ
"Μικροί Εξερευνητές"
...Οι νυχτερίδες ενοχλημένες έφυγαν από τη σπηλιά και κρύφτηκαν στο δάσος εκεί που τους άρεσε να πηγαίνουν να παίζουν. Λυπημένες όπως ήταν και ζαλισμένες από τη φασαρία και το φως από τους ανθρώπους μέσα στο σπήλαιο... αποκοιμήθηκαν στα κλαδιά των δέντρων.
Την άλλη μέρα αποφάσισαν να αφήσουν ένα μήνυμα στους ανθρώπους έξω από τη σπηλιά. Αφού δεν θα τους καταλάβαιναν στη νυχτεριδίσια γλώσσα τους το ζωγράφισαν δίπλα από την είσοδο του σπηλαίου. Το μήνυμα ζητούσε να σεβαστούν οι άνθρωποι το σπήλαιο και έγραφε: " Οι άστεγες νυχτερίδες σας παρακαλούν... Να μην κλείνετε την πόρτα του σπηλαίου, να μην κάνετε φασαρία, μη βάζετε πολλούς φακούς και φώτα μέσα στο σπήλαιο, να μην αγγίζετε μη χαλάτε και να μη σπάτε τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες, να μην πετάτε σκουπίδια μέσα στο σπήλαιο αλλά στους κάδους! Ένα σπιτάκι είχαμε και μεις..."
Οι άνθρωποι είδαν το μήνυμα την επόμενη μέρα συγκινήθηκαν όταν συνειδητοποίησαν ότι έδιωξαν τους κατοίκους της σπηλιάς και αποφάσισαν να αλλάξουν τρόπο συμπεριφοράς για να μπορούν να συναντούν και τις νυχτερίδες στο σπήλαιο οπότε το επισκέπτονται.
Και ζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα...
ΤΕΛΟΣ
Οι "Μικροί Εξερευνητές" μας έστειλαν το τέλος της ιστορίες τους και εικονογραφημένο. Κάντε κλικ πάνω στην πρώτη εικόνα για το δείτε σε μεγέθυνση.
"Σβουράκια"
…Όταν οι νυχτερίδες έφυγαν από το σπήλαιο, δυσαρεστημένες από την παρέμβαση των ανθρώπων βρήκαν καταφύγιο στο πατάρι ενός σπιτιού. Ήθελαν να ξεκουραστούν και το βράδυ- μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων- να ψάξουν για καταφύγιο.
Όμως για κακή τους τύχη και για ακόμα πιο κακή της νοικοκυράς, που εκείνη τη μέρα θέλησε να πάρει το πατίνι της κόρης της, μπήκε αμέριμνη, τραγουδώντας τον αγαπημένο της σκοπό… "Μικροί σπηλαιολόγοι, κινήσαμε παιδιά"…
Τι ήταν όμως αυτό που αντίκρισε… εκατοντάδες μάτια να την παρακολουθούν, έτοιμα να της ορμήξουν και να της κάνουν ποιος ξέρει τι… Αυτό ήταν! Μια τσιρίδα τρόμαξε τις κακόμοιρες τις νυχτερίδες, που κατατρομαγμένες δεν ήξεραν από πού να φύγουν. Η καημένη η κυρα-Λουκία (έτσι έλεγαν την κυρία του σπιτιού) λιποθύμησε και έκανε πολλές μέρες να συνέλθει. Το πατάρι εκείνη την τρομαχτική στιγμή, μεταμορφώθηκε σε ένα καράβι που πήγαινε ακυβέρνητο.
Οι νυχτερίδες λοιπόν συνέχισαν να ψάχνουν. Η πιο σοφή σκεφτόταν ότι κάποια στιγμή , έπρεπε να γίνει μια προσπάθεια ενημέρωσης του κόσμου, για να μάθουν όλοι ότι είναι άκακες, ωφέλιμες και γιατί όχι και όμορφες με τα ζεστά τους μάτια και το βαθύ μαύρο χρώμα τους. Αυτή θα είναι η πρώτη της δουλειά, μετά την εύρεση σπιτιού.
Δρόμο παίρνουν , δρόμο αφήνουν …ώσπου κατακουρασμένες και κατασκονισμένες φτάνουν σ΄ένα ερειπωμένο σπίτι. Ωραία, εδώ θα στήσουμε το νέο μας σπιτικό.
Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα και χαλαρά ώσπου… ένας τρομαχτικός θόρυβος τις έκανε να πεταχτούν με το νυχτικό από τα κρεβάτια τους και αχτένιστες να πετάνε πέρα δώθε μη ξέροντας τι συμβαίνει. Φυσικά δεν άργησαν να καταλάβουν. Ένα σιδερένιο τέρας, αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν «μπουλντόζα», καταβρόχθιζε το παλιό σπίτι.
Αυτό πια ήταν απαράδεκτο. Κάτι έπρεπε να γίνει. Έκαναν σύσκεψη και αποφάσισαν να πάνε στο πιο μακρινό νησί-νομίζω πως το έλεγαν Κιλκιλιάν- εκεί που δεν είχε πατήσει ανθρώπου πόδι και έζησαν καλά ,καλύτερα από μας… Γιατί με ψέματα και αλήθεια μπλέκονται τα παραμύθια.
ΤΕΛΟΣ
"Σπηλαιόπαιδα"
...Η οικογένεια των νυχτερίδων, έψαξε άλλη σκοτεινή σπηλιά. Πήγε στο δάσος. Εκεί περιπλανήθηκε για πολλές ώρες. Τελικά βρήκε καταφύγιο στην τρυπα ενός δέντρου. Στα κλαδιά αυτού του δέντρου, είχε τη φωλιά της και μια κουκουβάγια.
Κάθε νύχτα οι νυχτερίδες έπαιζαν κρυφτό με την κουκουβάγια. Εκείνη, με τα μεγάλα της μάτια έβρισκε αμέσως πού κρύβονταν οι φίλοι της και πάντα κέρδιζε στο παιχνίδι.Αυτό δε στενοχωρούσε καθόλου τα νυχτεριδάκια. Αντίθετα, χαίρονταν που είχαν το σπίτι τους, αλλά και έναν καινούριο φίλο. Μόλις ξημέρωνε,ξεκουράζονταν στο σπίτι τους με τα πόδια κρεμασμενα ανάποδα....κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
ΤΕΛΟΣ
"Σταλαγμιτάκια"
…Οι μικρές νυχτερίδες μας όταν έφυγαν από το σπήλαιο πέταξαν μακριά προς τη μεριά του δάσους . Έψαξαν σπιτάκι για να μείνουν αλλά δεν μπορούσανε να αντέξουν το δυνατό φως του ήλιου και κάθισαν να ξεκουραστούν κάτω απ’ ένα μανιτάρι. Όταν ήρθε το βράδυ βγήκαν από το μανιτάρι και πέταξαν πάλι . Ο πρώτος που τους οδηγούσε, είδε ένα ψηλό σπίτι. ‘Έκανε ένα γύρο από το σπίτι δεν είδε φως, «Σίγουρα θα είναι εγκαταλειμμένο!!» σκέφτηκε. Φώναξε τους φίλους του, τους έδειξε το σπίτι και αποφάσισαν να μπούνε μέσα, από τη καμινάδα. Το σπίτι ήταν σκοτεινό πολύ και την μέρα και την νύχτα.
Αυτό θα είναι πια το νέο τους σπίτι. Δεν είναι σαν το σπήλαιο αλλά μέσα είναι ήσυχα και σκοτεινά …
ΤΕΛΟΣ
