​σπηλαιο-eξερευνήσεις

Ονομασία σπηλαίου: Αγίου Γεωργίου Κιλκίς

Περιοχή: Λόφος Κιλκίς

Η ιστορία είναι βιωματική. Αναφέρεται στη γνωριμία του κ. Βασίλη Μακρίδη με το σπήλαιο του Αγίου Γεωργίου και την πορεία της ζωής του που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη σπηλιά αυτή, η οποία στάθηκε αφορμή να αγαπήσει τον κόσμο των σπηλαίων και να ασχοληθεί με τη σπηλαιολογία και τις ανασκαφές απολιθωμάτων.

 

Γράφει ο Βασίλης Μακρίδης

     Από όλα τα παιχνίδια αυτό που μου άρεσε περισσότερο, ήταν να παίζω και να εξερευνώ το σπήλαιο που βρισκόταν 100 μέτρα πιο πάνω από το σπίτι μου, στο λόφο.

    Ήταν τότε το 1967, σε ηλικία 8 χρονών όταν μπήκα για πρώτη φορά στη σπηλιά στου "Μπουλασίκι την τρύπα". Έτσι ήταν το παρατσούκλι του λατόμου Γιώργου Παυλίδη, που ανακάλυψε τη σπηλιά βγάζοντας πέτρες. Έγω έπαιζα στην αυλή μου, όταν μια μεγάλη παρέα, ανάμεσά τους κι ο αδερφός μου ο Κώστας, τρία χρόνια μεγαλύτερος, περνούσαν μπροστά από το σπίτι μου φωνάζοντας με χαρά πως θα πάνε να μπουν στις "40 κάμαρες" (αυτή είναι η άλλη ονομασία της σπηλιάς). Εγώ παράτησα το δικό μου παιχνίδι και τους ακολούθησα. Μου είπαν να περιμένω απ' έξω μέχρι να βγούνε, γιατί ήμουν μικρός για να με πάρουν μέσα μαζί τους.

Όταν φτάσαμε απ' έξω ο καθένας από την παρέα άρχισε να βγάζει από τις τσέπες του φακούς, σπίρτα, κεριά. Κάποιοι είχαν μαζί τους και πυρσούς. Όταν ξεκίνησαν να μπουν στη σπηλιά τους έβλεπα με μεγάλη περιέργεια και φόβο. Άρχισαν να μπαίνουν στη μικρή, στενόμακρη τρύπα. Ένας ένας χάνονταν μέσα στη σκοτεινή σπηλιά μέχρι που δεν έβλεπα πια κανέναν, μόνο τις φωνές τους άκουγα μα κι αυτές έπαψαν ν'ακούγονται σε λίγα λεπτά.

    Δεν πέρασε μια ώρα όταν άκουσα πάλι τις φωνές τους... Ένιωσα μεγάλη έκπληξη όταν τους αντίκρυσα λερωμένους και αγνώριστους... σαν ανθρακωρύχους. Τα πρόσωπά τους, τα ρούχα τους ήταν γεμάτα λάσπες και σκισμένα. Κρατούσαν στα χέρια τους κάτι που έμοιαζε με αυτά που κρέμονταν στις στέγες των σπιτιών όταν το νερό τρέχει και παγώνει το χειμώνα. Μου είπαν πως λέγονταν σταλακτίτες και τα έσπασαν από την οροφή του σπηλαίου. Τρόμαξα όμως πραγματικά όταν ο Δημήτρης έβγαλε από μια σακούλα κάτι που έμοιαζε με ποντίκι, που όμως είχε και φτερά, μεγάλα αυτιά και δόντια. Μου εξήγησαν πως λέγεται νυχτερίδα και ζει μαζί με χιλιάδες άλλες μέσα στο σπήλαιο. Όλα αυτά που είδα και άκουσα εκείνη τη μέρα μου κίνησαν την περιέργεια και παρακάλεσα τον αδερφό μου μια μέρα να με πάρει και μένα μέσα στη σπηλιά.

    Την επόμενη κιόλας μέρα, πήγαμε πάλι στη σπηλιά με τον αδερφό μου και άλλα τρία παιδιά. Στην είσοδο μοιραστήκαμε τους φακούς και τα κεριά και μπήκαμε μέσα. Με έπιασε ένα τρέμουλο και ένας περίεργος φόβος... Ο αδερφός μου με συμβούλεψε να είμαι πάντα δίπλα του και να προσέχω που πατώ. Προχωρήσαμε αρκετά και βρεθήκαμε στο απόλυτο σκοτάδι. Εκεί ανάψαμε τους φακούς και τα κεριά μας. Το θέαμα που αντίκρυσα δεν περιγράφεται. Πόση ομορφιά έκρυβε μέσα της αυτή η σπηλιά! Έριξα το φως του φακού μου προς την οροφή και αντίκρυσα τους σταλακτίτες. Δεκάδες σταλακτίτες κρέμονταν όμορφοι, μυτεροί, γυαλιστεροί και στις μύτες τους κρέμονταν μικρές σταγόνες.

    Συνεχίσαμε να προχωράμε... δεξιά κι αριστερά υπήρχαν μεγάλες σχισμές... Υπήρχε πολύ υγρασία και έκανε κρύο για την εποχή (ήταν καλοκαίρι), ένα φαινόμενο που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Υπήρχαν μικρές λιμνούλες στο δάπεδο, λίγοι σταλαγμίτες με παράξενα σχήματα που φάνταζαν σαν παράξενα ζώα και πέτρινα κοράλλια σαν αυτά της θάλασσας.    Όταν βέβαια βγήκαμε έξω, αντικρύσαμε τους γονείς μας που μας είχαν πάρι χαμπάρι... Μας απαγόρευσαν να ξαναμπούμε στο σπήλαιο, γιατί ήταν επικίνδυνο. Έτσι πέρασε αρκετός καιρός... Αλλά εγώ δεν άντεξα... κάτι με έσπρωχνε πάλι εκεί μέσα.

    Άρχισα πάλι να το επισκέπτομαι, τώρα πλέον με παιδιά της ηλικίας μου. Επειδή όμως δεν το ξέραμε καλά και για να μη χαθούμε παίρναμε και σπάγκο πολλών μέτρων μαζί μας.  Ανακαλύπταμε έτσι σιγά-σιγά τη σπηλιά, νέους θαλάμους και σχισμές που μάλιστα τους βαφτίζαμε και με διάφορα ονόματα. Παίζαμε και με τις νυχτερίδες κυνηγώντας τες.

    Τα χρόνια περνούσαν και σε ηλικία 12 χρονών, γνώρισα και το δεύτερο όροφο του σπηλαίου ανεβαίνοντας από μια ξύλινη σάπια σκάλα. Αυτός ο όροφος ήταν ακόμα πιο όμορφος σε διακόσμηση από σταλακτίτες, σταλαγμίτες και πέτρινα κοράλλια. Αγάπησα τη σπηλιά και είχα σταματήσει να τη φοβάμαι, αφού πια την είχα εξερευνήσει όλη και τη γνώριζα καλά.

    Το σπήλαιο από τότε που ανακαλύφθηκε έπαθε αρκετές καταστροφές από την περιέργεια όσων έμπαιναν, αφού έσπαγαν κι έπαιρναν για ενθύμιο κομμάτια από σταλακτίτες και κοράλλια.

    Λέγεται πως το σπήλαιο έβγαινε πάνω στην κορυφή του λόφου αλλά και πίσω από τη Μητρόπολη. Ακούγοντας αυτούς τους θρύλους το έβαλα σκοπό να ψάξω αυτές τις εξόδους. Όμως ποτέ δε βρήκα άλλη έξοδο είτε ψάχνοντας μόνος είτε με παρέα. Όμως ψάχνοντας σε ορισμένα σημεία βρήκα πολλά οστά ζώων, άλλα κολλημένα στους βράχους και άλλα κάτω από το χώμα. Κανείς δεν έδινε σημασία κι όλοι με αποθάρρυναν λέγοντας ότι είναι από ψόφια ζώα που πετούσαν παλιότερα στην είσοδο της σπηλιάς. Πώς εξηγούνταν όμως ότι αυτά τα οστά τα έβρισκα βαθιά μέσα στη σπηλιά, τόσα μέτρα μακριά από την είσοδο; Ώσπου κάποια στιγμή έτυχε να δω παλαιοντολόγους στην τηλεόραση, να κάνουν ανασκαφές αναζητώντας οστά σε σπήλαια και κατάλαβα την αξία τους. Από τότε σημείωνα πάντα τις θέσεις που έβρισκα τα οστά ώστε να μπορούν να αξιοποιηθούν από κάποιους ειδικούς αργότερα.

    Όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο δενόμουν με τη σπηλιά, που με τραβούσε στα σπλάχνα της σα μαγνήτης. Δε ξέρω πώς να το εξηγήσω, ίσως το μυστήριο, το άγνωστο, το απόλυτο σκοτάδι, ο ονειρικός του διάκοσμος που σε ορισμένα σημεία παίρνει διάφορες μορφές. Ίσως εκείνη η γαλήνια ησυχία που το μόνο που τη διαταράσσει είναι τα φτερουγίσματα και τιτιβίσματα των νυχτερίδων και ο ήχος από τις στάλες που πέφτουν από τις οροφές, ίσως...

    Αργότερα, μετά το 1975 στο σπήλαιο άρχισαν να γίνονται εργασίες για την αξιοποίησή του. Όταν ολοκληρώθηκαν οι εργασίες ήταν σχεδόν αγνώριστο. Το τοπίο είχε αλλάξει πια. Δε θύμιζε σε τίποτα αυτό που ήταν παλιά. Η σπηλιά είχε χάσει από τη φυσικότητά της.

    Από το 1986 και μετά έγινα φύλακας στο σπήλαιο, μέχρι και σήμερα. Σ' όλη αυτή την πορεία μου το υπερασπίστηκα όπως μπορούσα... Προτείνοντας λύσεις για κατάλληλο φωτισμό, ώστε να αποφευχθεί όσο γίνεται η καταστροφή του από το φως, ερχόμενος σε επαφή με ειδικούς για να μελετήσουν και να αναδείξουν τα απολιθώματα που βρέθηκαν μέσα σ' αυτό, βοηθώντας στη δεντροφύτευση στον εξωτερικό χώρο του σπηλαίου, συμβάλλοντας στην ενημέρωση των σχολείων και των τοπικών συλλόγων για το σπήλαιο.

    Τώρα πλέον νιώθω ότι κάπως ανταπέδωσα το κακό που προξένησα στο σπήλαιο άθελά μου όταν ήμουν παιδί και προσπαθώ να το φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ. Πάντα θα κάνω ότι μπορώ για να ευχαριστήσω τον κάθε επισκέπτη που θα έρθει να δει αυτό το μνημείο της φύσης, με την τόσο ιδιαίτερη και σπάνια ομορφιά. Και πάντα θα τον ξεναγώ με τον ίδιο ενθουσιασμό σ' αυτό τον υπέροχο κόσμο. Τον κόσμο των σπηλαίων!